Arantzazuko Liburutegia Gipuzkoako frantziskotarren komunitatearen zaintza, zabalkunde eta erreferentzia bibliografikorako zentroa da, fraideek beren funtsak eta ordenako beste komentu batzuetakoak izan diren guztiak kontserbatzeko egindako ahaleginaren emaitza. Santutegiaren mendebaldeko aretoan dago, eta interes kultural handiko funts zahar eta modernoak dauden eraikineko hiru solairu hartzen ditu.

Santutegiko bizitza gorabeheratsua bertan gordetako dokumentu-funtsean islatu da, bai artxiboan, bai liburutegian.

Frantziskotarren komunitateak jasandako suteak, lapurretak eta arpilatzeak, halaber, bildutako dokumentazioan gizendu dira, beren jarduerak sortutakoa eta egoitza zuten ikasketetarako euskarri gisa aukeratutakoa.

1834ko sutea bereziki garrantzitsua izan zen metatutako aberastasun bibliografiko eta dokumental itzelaren alderdi honetan, ez zen ia ezer geratu.

XX. mendea berriz jaio zen Arantzazuko santutegian, baita dokumentalgintzan ere. 1947ko ekainaren 13an, Fr Pacífico María Perantoni frantziskotar ordenako ministro nagusiak bertako liburutegiei buruzko entziklika bat argitaratu zuen. Entziklika horretan xedatzen denez, frantziskotar probintzia bakoitza liburutegi nagusi bat izango da, eta bertan bilduko dira probintzian erabilera praktikorik ez zuten gainerako etxeetako liburuak, batez ere antzinatasunagatik edo edukiagatik garrantzitsuak direnak. 1949ko abuztuaren 9an Arantzazuko eta Erriberriko probintzia-liburutegiak eratzeko erabakia hartu zen, eta beste komentu batzuetako liburutegietako liburuak iritsi ziren bertara.

1950-1952an — 1944ko irailaren 22ko sutearen ondoren — 1986an eta 1992an egindako handitzeari esker, Liburutegiaren Dorrea deitu zitzaion, eta bi aldiz handitu zen, gaur egun duen tamainaraino: 3960 metro karratu eta 212 metro lineal, 100.000 liburuki baino gehiago dituena. Bere funtsen artean, Teologia, Biblia edo Espiritualitateari dagozkionez gain, Euskal Liburutegi garrantzitsua, ezinbesteko funts inkunableak eta antzinako liburuak nabarmentzen dira.